Komedyja wg tekstów staropolskich
premiera: 12 września 1999 r.
reżyseria: Bogusław Kierc
scenografia: Danuta Kierc
ruch sceniczny: Ewa Wycichowska
obsługa techniczna: Beata Tomczyk, Wojciech Polcyn
przedstawienie wystawiono 30 razy

Wykonawcy:
Jolanta Kowalska, Luiza Łuszcz, Aleksandra Niewęgłowska, Anna Sadowiak, Monika Tomczyk, Maciej Andrysiak/Rafał Mikołajewski, Zbigniew Kozłowski, Piotr Rommel, Marek Targowski

Bogusław Kierc, reżyser spektaklu, oparł go na staropolskich tekstach anonimowych autorów z XVI wieku. Wypełnione są one mądrościami mającymi ułatwić egzystencję
w plugawym świecie i dowieść, że od pradziejów ludzkie słabości są wciąż takie same. Reżyser tak dobrał teksty, by komedyja pozwoliła zachować wartość moralitetu. Staropolszczyzna służy wskazaniom fundamentalnym i uwzniośla je. Przedstawienie ujęte w czytelną ramę prowadzonej przez księdza próby kościelnego teatru zaczyna się "rodzinnym" zdjęciem i tak samo się kończy. Także i w trakcie spektaklu zaciera się granica między "próbą" a "przedstawieniem". Wątki zawarte w przedstawieniu sięgają najdrastyczniejszych epizodów ze Starego Testamentu, m.in: Abrahama i Izaaka, Salome, Grobu Pańskiego i wizyty Trzech Marii, Piłata, Judasza. Jest w spektaklu wiele wskazań, które mogą zawieść człowieka wprost do piekła i w objęcia szatana. Są też, z uśmiechem podane przykłady męki jaką przeżywa człowiek dokonujący wyborów między tym co przyjemne i ucieszne, a tym co dobre, głęboko właściwe i godne choć nie tak miłe jak zakazany owoc. Przedstawienie to operuje zderzeniem rytmów i zatrzymań. Jak w średniowiecznym misterium krzyżują się w nim tony przaśne i wysokie, dostojne i zwolnione, zamieszania i zatrzymania, codzienności i wyjątkowości, sygnały grozy i trwogi z radością, języki i sytuacje. Sceny wygrywane rytmiką wiersza i przyśpiewek - lekko wypowiedziane i zagrane oraz te wytańczone rytmem ciała. Spektakl jest wartki i zabawny, ale nie banalny. Podaje widzowi prawdy pozornie oczywiste i proste - dlatego może najtrudniejsze do zrozumienia.